کد مطلب:210919 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113

امام باقر و امام کاظم در مکتب جعفری
علت موجده - علت مبقیه - مكتب جعفری

دوران مدرسه جعفری یا دانشگاه اسلامی را باید چنین تعبیر كرد امام محمد باقر علیه السلام علت موجده این دانشگاه و امام كاظم علیه السلام علت مبقیه این مدرسه بوده اند.

تأسیس دانشگاه اسلام را در حقیقت پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود و علی مرتضی مدرس آن دانشگاه بود.

ولی تحولات زمان آن آموزش و پرورش را آنقدر ضعیف و آلوده به جعلیات و خرافات ساخته و پرداخته امویین نمود كه دیگر شناخته نمی شد و لذا اگر بگوئیم دانشگاه اسلام را امام محمد باقر علیه السلام تأسیس كرد و امام صادق به كمال خود رسانید و امام موسی كاظم علیه السلام ابقاء نمود و قریب یك ثلث قرن هم نگاه داشت سخن درست و به جا گفته ایم.

زیرا امام محمد باقر علیه السلام در ثلث اول قرن دوم و امام صادق علیه السلام در نیم قرن دوم و امام كاظم علیه السلام در ثلث آخر قرن دوم همتشان صرف آموزش و پرورش گردید و به نام مدرسه جعفری شهرت یافت.

حوادثی كه امام محمد باقر علیه السلام از عاشورای جدش دیده بود و زمان اموی و جنایات او و كشتار عمومی سادات و علماء علوی مانند واقعه فخ و شهادت زید و یحیی و غیره امام را بر تعلیم و تعلم داشت - حوادث تاریخی عصر امام صادق و حوادث تاریخی عصر امام كاظم علیه السلام و كشتار عمومی دسته جمعی سادات علوی و فاطمی همه موجب ایجاد و تأسیس این مدرسه شد از وصایای امام صادق علیه السلام به فرزندش موسی بن جعفر علیه السلام این حقیقت آشكار می گردد. [1] .

تطورات تاریخی این قرن كه باید قرن علم و تربیت اسلامی نامید عمیق ترین مسائل علمی و زندگی اسلامی است.



[ صفحه 471]



اخبار غیب این ائمه از تحولات تاریخی و سیاسی اسلام و ظهور و بروز خلفای اموی و عباسی كاملا روشن است كه تا چه حد علاقه به ایجاد توسعه این مدرسه داشتند و روی برنامه آن صرف وقت و بذل جان و مال می نمودند. [2] .

با آنكه دشمن در اخفاء امر آنها و محو و نابودی و مغشوش نمودن تعلیمات علوی بسیار كوشید و قدرت به كار برد از تبعید و زجر و شكنجه و محرومیت های اجتماعی و زندانی نمودن و سختگیری بر آنها معذلك برنامه استوار مردم قرن دوم را به رشد عقلی رسانید و دنیای بعد هم از آن بهره مند شد.


[1] طرائف الحكم استاد محقق آقا ميرزا احمد آشتياني ص 316 ج 2 - به كتاب زندگاني امام كاظم (ع) مراجعه شود.

[2] خرايج راوندي اعيان الشيعه ص 36 ج 4.